نقدهای فیلم «مگالوپولیس» از هر نظر متناقض است
همانطور که در بالا اشاره شد، فیلم «مگالوپولیس» به همان اندازه که نقدهای مثبتی دریافت کرده، با واکنش های منفی نیز مواجه شده است. این فیلم در حال حاضر با 37 نقد میانگین امتیاز 51% را در سایت Rotten Tomatoes دارد و با توجه به اینکه اکثر منتقدان مطرح نظر خود را اعلام کرده اند، به نظر نمی رسد امتیاز آن بیشتر از این بهتر شود.

نقد فیلم Megalopolis

واکنش مخاطبان تاکنون اندکی مثبت بوده است و امتیاز فیلم در سایت imdb 7.1 است که احتمالا پس از اکران رسمی کمتر خواهد شد. در ادامه نقد و بررسی فیلم «مگالوپولیس» را می خوانید.

زمان - استفانی زاخارک
هنگام تماشای "مگالوپولیس" ممکن است بخواهید بخندید. ممکن است وسوسه شوید سینما را ترک کنید. و شما اشتباه نمی کنید که آن را متکبرانه می نامید. اما آیا به اندازه کافی فیلم های مورد علاقه ندیده ایم؟ فیلم هایی که فقط به دنبال جلب رضایت طرفداران Duatse هستند؟ من در حین تماشای Megalopolis به معنای واقعی کلمه به صفحه [سینما] نزدیکتر شدم تا بفهمم کاپولا دقیقاً چه چیزی را می‌خواست منتقل کند. شاید در بهترین حالت فقط یک سوم آن را فهمیدم، اما همچنان این فیلم فانتزی آشفته را به تولیدات استودیویی شسته شده ترجیح می دهم.

و اگر هر یک از فیلم‌های مستقل کوچکی را که کاپولا در اوایل دهه 2000 ساخت، دیده باشید، به خصوص فیلم معمایی جنایی او در سال 2011 با بازی ال فانینگ، شاید Megalopolis چندان عجیب به نظر نرسد. کاپولا در سال‌های پایانی فیلم‌سازی خود را به معاشقه با تصاویر فانتزی سپرد و در اینجا نیز همین کار را می‌کند. چیزهایی که در فیلم می بینید به چه معناست؟ واضح است که کاپولا از تحریف، تغییر، و کنار گذاشتن آرمان‌های آمریکایی – یا در واقع، آرمان‌های انسانی – ناراحت است.

به نظر می رسد اهمیت دادن به آینده کشور از مد افتاده است. شعار «همه چیز را بسوزانید» را بارها شنیده اید. پیمودن مسیر نیهیلیسم همیشه آسانتر است. کاپولا با «مگالوپولیس» ممکن است تلاش کند تعریف جدیدی از میهن پرستی بیابد، دیدگاهی ضد حزبی که هیچ ربطی به میهن پرستی بی فکر ندارد و تماماً به حفظ و تقویت همدلی در میان ما به عنوان شهروندان کره زمین است. او پولش را جایی گذاشته و معتقد است که در این راه با او خواهیم بود. اگر تلاش کنیم چیزی برای از دست دادن نداریم، اما ممکن است چیزی به دست آوریم.

E.V. باشگاه - جیسون گربر
«مگالوپولیس» مانند سریال «رم» HBO است که توسط هزاران میمون بازنویسی شده است. «مگالوپولیس» تداعی کننده فیلم های جنجالی اخیر مانند «بوی ترس» و به ویژه «بابل» است. با این حال، علیرغم بی نظمی جذاب آن دو فیلم، آنها تولیدات استودیویی بودند که هنوز قسمت هایی از داستانشان برای مخاطب تغییر کرده بود (استودیوها اغلب به فیلمسازان اجازه نمی دادند فیلم مورد نظر خود را بسازند). صداقت هنری دست نخورده «مگالوپولیس» کمتر یادآور داستان های رومی است و بیشتر یادآور داستان های یونانی است که معمولاً با غرور و کنایه همراه است. البته کسانی که با حرفه هنری کاپولا آشنا هستند تعجب نخواهند کرد.

Megalopolis تظاهر نمی‌کند که باهوش‌تر از آن چیزی است که به تصویر می‌کشد، اما مطمئن نیستم که در کاوش‌های عمیق‌تر [موضوعی] چیز زیادی برای گفتن داشته باشد. مخاطبانی خواهند بود که از دیوانگی آن سرگشته خواهند شد، دیگرانی که از هدر رفتن استعداد کارگردانی [کاپولا] خشمگین خواهند شد. اما برای اکثر مخاطبان عمومی سینما، واکنش ها منفی تر خواهد بود: بی تفاوتی. «مگالوپولیس» فیلمی نیست که در یک کابوس تماشا کنید. بخش بزرگی از لذت فیلم، دیدن آن در سینما است، همانطور که من آن را دیدم، با تماشاگران خشمگین تر.

با این حال، مخاطبان مجذوب، شاید کمی شوکه شده بودند، شاید حتی روشن بودند. همان غریزه اولیه ای که باعث می شود عده ای به تصادفات رانندگی در کنار جاده خیره شوند. اینکه بگویم من عاشق مگالوپولیس بودم بی احترامی به تلاش های آن خواهد بود، اما نادیده گرفتن این واقعیت که این فیلم به ظاهر بیهوده نیاز به دیدگاه شخص دیگری برای کمک داشت نیز ناعادلانه خواهد بود. (انتقاد اصلی جیسون گربر این است که اگر کاپولا با دیگران مشورت می‌کرد، می‌توانست فیلم بهتر و عمومی‌تری تولید کند).

«مگالوپولیس» سازه ای جادویی، پرپیچ و خم و دیوانه کننده است که نشان می دهد «فرایند آزمون و خطا» نه تنها با مفاهیم دوگانه ای چون «موفقیت و شکست» ارتباط تنگاتنگی دارد، بلکه بالاتر از آن ها قرار گرفته است. من اینجا نیستم تا داستان سزار را دفن کنم یا تمجید کنم، بلکه برای ستایش فیلم به خاطر جاه طلبی اش آمده ام. چه کسی می تواند بگوید که این عمارت [کلان شهر] پابرجا خواهد ماند؟ من حداقل خوشحالم که کاپولا شجاعت ساخت چنین خانه ای را داشت.